امام حسین(علیه السلام) در روز عاشورا به جَون فرمود: «أَنْتَ فِی إذْن مِنّی، فَإِنَّما تَبِعْتَنا طَلَباً لِلْعافِیَةِ فَلا تَبْتُلْ بِطَریقِنا»؛ (تو از جانب ما آزادى! تو در جستجوى عافیت با ما همراه بودى، پس خویش را در راه ما گرفتار مکن).
جَون خود را به پاهاى حضرت انداخت و ملتمسانه عرض کرد: «یَابْنَ رَسُولِ الله! أَنَا فِی الرَّخاءِ أَلْحَسُ قِصاعَکُمْ وَفِی الشِّدَّةِ أخْذُلُکُمْ؟»؛ (پسر پیامبر! در خوشى ها کاسه لیس خانه شما بودم حال در گرفتارى رهایتان کنم؟).
آنگاه افزود: «وَ اللهِ إِنَّ ریحِی لَمُنْتِنٌ وَ إِنَّ حَسَبی لَلَئیمٌ وَ إِنَّ لَوْنِی لاََسْوَدٌ فَتَنَفَّسْ عَلَیَّ بِالْجَنَّةِ لَیَطیبَ ریحِی وَ یَشْرُفَ حَسَبِی وَ یَبْیَضَّ لَوْنی لا وَ اللهِ لا أُفارِقُکُمْ حَتّى یَخْتَلِطَ هَذَا الدَّمُّ الاَْسْوَدُ مَعَ دِمائِکُمْ»؛ (بخدا سوگند مى دانم بویم ناخوشایند، حَسَبم ناچیز و چهره ام سیاه است پس بهشت را بر من ارزانى دار تا بویم خوش و حَسَبم شریف و سیمایم سفید گردد. به خدا سوگند از شما جدا نخواهم شد تا این خون من با خون شما بیامیزد).
به ظاهر سیاه و به باطن سفید سیاه و سفیدی چنین کس ندید
